Moje serce rwie się szczególnie do matek dzieci potrzebujących więcej (uwagi, czasu, cierpliwości, energii). Łatwo się domyślić, jaki temperament ma mój pierworodny syn.

Wiem, co znaczy awantura na sam widok fotelika samochodowego i rozdzierający płacz z nieodgadnionego powodu.

Wiem, co znaczy grad ocen, rad, krytyki (wszystko w dobrej wierze).

Znam poczucie winy moszczące się w brzuchu.

Jestem już po jasnej stronie mocy, ale mam dobrą pamięć.

Pracuję w nurcie ericksonowskim (jeśli nie wiesz o co chodzi- nie ma sprawy. To ja muszę wiedzieć). Jeśli miałabym jednym słowem opisać założenia nurtu byłoby to: uwolnienie. Od sztywnych schematów i męczących automatyzmów. W terapii bazuję na Twoich mocnych stronach. Poznajemy Twoje psychiczne muskuły i wykorzystujemy je do radzenia sobie z problemami. Konkretne cele są zawsze ustalane indywidualnie. Często krążą wokół pożegnania się z poczuciem winy i znalezienia dla siebie w życiu miejsca komfortowego jak ulubiona bluza.

Mam bogate doświadczenie zawodowe. Własny gabinet otworzyłam w 2012 r. Równolegle angażowałam się w aktywności zawodowe o wspólnym mianowniku – rodzina. W świetlicy socjoterapeutycznej rozwiązywałam problemy dzieci przez zaangażowanie rodziców. Początkowo obawiali się, że znowu jakaś pańcia weźmie ich na dywanik. Zamiast dywanika było otwieranie oczu na to, jakie cudne dzieci wychowali. I czasem w tych oczach łzy wzruszenia. Dla Sądu Rodzinnego opiniowałam głównie w sprawach dotyczących kontaktów dzieci z rodzicami w sytuacjach okołorozwodowych. Pani kierownik ceniła sobie moje opinie, a ja poczułam że bardziej niż samą diagnozę cenię pomaganie. Ale doświadczenia pierwszego frontu, problemów z którymi borykają się rozpadające się rodziny, nie przecenię. W szkoleniach dla biznesu specjalizowałam się w firmach rodzinnych. Pomagałam rodzinom zrobić porządek w relacjach. W firmie zwykle robili już wtedy sami. W poradni dla dzieci i młodzieży, w której pracowałam zanim otworzyłam własną, ściągałam z korytarza dodatkowe krzesła i sadzałam na nich rodziców. W gabineciuku przeznaczonym dla jednego terapeuty i jednego dziecka siedziałam kiedyś w ciasnym kręgu z sześcioosobową rodziną. Tam zrozumiałam, że chcę pracować terapeutycznie z rodzinami. Założyłam Poradnię Psychologiczno-Pedagogiczną Family Center. Założenie było takie – rodzina przychodzi i dostaje pomoc, bez posyłania od pana do plebana. Proces koordynowałam zwykle ja – pomagali ze mną, w zależności od potrzeb rodziny – pedagog, logopeda, neurologopeda, fizjoterapeuta, psychiatra.  Niecały rok od otwarcia Poradni urodziłam Ninę. Moja córka miała problemy, które zatrzymały mnie w domu nie na planowane 3 miesiące, tylko na 3 lata. Odpuściłam Poradnię. Skupiłam się na dzieciach – dopilnowałam, dokochałam, mogłam ze spokojem wrócić do pracy. Zdecydowałam się na powrót do własnego gabinetu, jako wolny strzelec. Minimum spraw administracyjnych przy pełnej wolności sposobu pracy. Szerokim gestem sięgam po wypracowane przez lata kontakty. Ograniczam liczbę prowadzonych w jednym czasie terapii- mam świeżą głowę i pamiętam o czym rozmawiałyśmy na poprzednim spotkaniu. Wszystkie moje doświadczenia zawodowe kumuluję, żeby znaleźć najlepszą drogę do szczęścia Twojego i Twojej rodziny.